Bestemming gevonden

Hoe heerlijk is het om op pad te gaan en nieuwe dingen te ontdekken? In de zomervakantie trekken wij er altijd op de bonnefooi op uit om dan van plek naar plek te reizen. Een voordeel van ondernemerschap is dat je geen vakantiedagen hebt en dus vrij bent om zelf te plannen of, hoe lang en wanneer je op vakantie gaat. Na 8 jaar Willem&Drees ben ik vrij van de operationele druk en heb ik voor mezelf ruimte gecreëerd om aan een nieuw avontuur te beginnen. Het verkennen, het praten, het plannen, het uitwerken van alle mogelijke routes is ontzettend leuk en inspirerend. Maar zoals met vakantie: op een gegeven moment wil je naar huis en in mijn geval aan de bak.

Vaak spreek ik managers en directeuren die werken in de food retail en die enigszins jaloers verzuchten dat ze ook wel eens de ruimte willen pakken om te doen wat ze zelf willen. Meestal vraag ik dan door en dan zie ik toch dat velen in hun gouden kooi blijven zitten en tot in lengte van dagen zullen blijven mijmeren over wat ze allemaal zouden kunnen gaan doen. Logisch, want let wel, het leven van een ondernemer betekent gedag zeggen tegen die mooie leasebak. Om over pensioen en arbeidsongeschiktheidsverzekering nog maar te zwijgen.

Ik ben bij Willem&Drees vertrokken en als directeur grootaandeelhouder krijg je geen uitkering. Dus iedere euro die familie Treep nodig heeft om van te leven, moet ouderwets verdiend worden. Dat maakt dat je op een gegeven moment keuzes moet gaan maken en in het diepe moet springen.

Effe dimmen, effe focussen schreef ik vorige maand. Op dat moment was er één optie: De Kleine Producent opzetten en ondertussen wat interim bijklussen. Dat is toch een beetje schipperen, zoals ik indertijd met Willem&Drees en Tony’s Chocolonely heb gedaan. En terwijl ik bezig was met het organiseren van de opstart van het nieuwe bedrijf, kwamen Lotte Wouters en Maartje Nelissen van The Food Line-Up naar me toe met de vraag of ik niet mee wilde doen met het uitbouwen van hun bedrijf.

The Food Line-Up zorgt ervoor dat ons eten op festivals en op evenementen niet meer zo saai en ongezond is. Voor ieder evenement verzint het bedrijf een unieke opstelling van food specialisten (een food line-up) die vanuit allemaal verschillende keukens de heerlijkste bites en gerechten weten te maken. Kijk maar op www.thefoodlineup.nl

Door het traject dat we sinds begin dit jaar samen hebben doorlopen zie ik de mogelijkheden die er voor The Food Line-Up zijn. Het idee van De Kleine Producent kan ik hier heel goed aan koppelen. En wat is er mooier om te werken met food specialisten: vers, beleving en theater in één. Nog steeds van vakmensen, wat minder lokaal, maar zeker zo gevarieerd en verrassend. Dit zijn de frontrunners van de convenience keuken die we zoeken. Met The Food Line-Up kunnen line-ups van food specialisten natuurlijk overal neer gaan zetten. Eerst op de zakelijke markt, maar straks ook op locatie of misschien wel in de supermarkt?

En zo is er opeens: de bestemming. Instappen in een bedrijf dat draait waarbij ik kan werken aan de volgende fase en waarbij ik mijn dromen mede kan realiseren, dat is toch het mooiste dat er is. Ik ben blij dat Lotte en Maartje dit aan me gevraagd hebben en heb ontzettend veel zin om heel Nederland te veroveren met prachtig en gevarieerd voedsel. Kortom, de bestemming is gevonden, een nieuwe reis is gestart.

Wel of niet op 0 beginnen?

Uit FoodPersonality, maart 2017

Het plan waar ik vorige maand over schreef – bij een bedrijf in het noorden des lands instappen – gaat helaas niet door. De oplettende lezer van dit blad heeft ook in het Dagblad van het Noorden en op Business Insider kunnen lezen dat ik het over de Kleinste Soepfabriek had. Kleinste Soepfabriek is opgericht door Michel Jansen, hij maakt de mooiste soepen, in een fabriek in Leek. Een paar jaar geleden is Michel samen gaan werken met een compagnon; in eerste instantie leidde dat tot groei, maar daarna kwam de klad in die samenwerking. Via een klant van Willem & Drees was ik er vorig jaar al op gewezen en dus vertrok ik naar Leek om te informeren of mijn hulp gebruikt kon worden. Wij maakten een overeenkomst, vonden investeerders, maar helaas is Michel daar op een later moment van teruggekomen. Jammer, maar het heeft mij wel getriggerd.

Wat zijn nou precies mijn drijfveren? Ik vind het geweldig om een klein, nieuw en verantwoord bedrijf te helpen om op te schalen naar een professioneel niveau. Toen ik bij Vrumona werkte, vroeg de marketingdirecteur niet voor niets of ik new business manager wilde worden. Bij Unilever had ik ontzettend veel plezier met Ben & Jerry’s, daarna kwam Tony’s Chocolonely en daarna begon ik Willem & Drees op te bouwen. Kleinste Soepfabriek is net zo’n soort bedrijf: een mooi product, op een goede manier gemaakt, alleen waren stappen nodig om succesvoller te worden. Nu die episode opeens voorbij is, moet ik mijn zinnen verzetten. Het zou mooi zijn om in een kleine bestaande duurzame onderneming te stappen, maar wel op een manier die bij mij en de onderneming past.

 

Een andere drijfveer is dat ik, na acht jaar als duo gewerkt te hebben, aan mijn eigen eindverantwoordelijkheid toe ben. Een business opbouwen doe je het liefst met een paar mensen, maar het is fijn als er uiteindelijk één iemand de baas is. Dat klinkt nogal basaal, toch geloof ik dat dit de meeste helderheid verschaft. Ik werk helemaal niet op basis van hiërarchie en vind bouwen op vertrouwen in de kwaliteiten van mensen essentieel. Maar als er rotklussen zijn, moet één iemand verantwoordelijk zijn. Als er twee eindverantwoordelijken zijn, dan kun je allebei ontsnappen en dat is niet goed voor het bedrijf. Bij Willem & Drees was dit ook nodig. Drees wilde graag de leiding en ik wilde niet door Drees geleid worden, dan moet je ruimte maken voor elkaar. Dus voor die volgende stap moet ik naar eigen  eindverantwoordelijkheid zoeken.

Het mooie van bij een kleiner bedrijf instappen, is dat er al business is. Je kunt jezelf een salaris betalen en intussen met aandelen een belang in het bedrijf verkrijgen. Je weet ook dat er betalende klanten zijn. Er ís al iets. Met Willem

& Drees begonnen we op ‘nul’ en de tijd tussen ‘nul’ en een bedrijf van de grond krijgen is meestal wel een jaar of twee. Moet ik nu na het wegvallen de Kleinste Soepfabriek dan toch weer op ‘nul’ beginnen? Iets in mij zegt van wel, omdat ik dan het bedrijf vanaf het begin kan inrichten zoals ik zelf vind dat het zou moeten. Maar goed, wie laat de schoorsteen van huize Treep dan roken? Want de eerste meters leveren niet veel op en de kans op falen is natuurlijk veel groter… Ik merk dat ik op en neer ga in mijn behoeften. Aan de ene kant wil ik het liefst direct aan een volgend project beginnen en aan de andere kant is het na acht jaar aan één bedrijf verbonden te zijn ook wel lekker om even vrij te zijn en me niet helemaal te binden. Waarschijnlijk moet het een combinatie worden: een paar dagen per week betaald advies en begeleiding geven en dan ondertussen mijn nieuwe bedrijf opbouwen. Een naam heb ik denk ik al gevonden: De Kleine Producent.