Wel of niet op 0 beginnen?

Uit FoodPersonality, maart 2017

Het plan waar ik vorige maand over schreef – bij een bedrijf in het noorden des lands instappen – gaat helaas niet door. De oplettende lezer van dit blad heeft ook in het Dagblad van het Noorden en op Business Insider kunnen lezen dat ik het over de Kleinste Soepfabriek had. Kleinste Soepfabriek is opgericht door Michel Jansen, hij maakt de mooiste soepen, in een fabriek in Leek. Een paar jaar geleden is Michel samen gaan werken met een compagnon; in eerste instantie leidde dat tot groei, maar daarna kwam de klad in die samenwerking. Via een klant van Willem & Drees was ik er vorig jaar al op gewezen en dus vertrok ik naar Leek om te informeren of mijn hulp gebruikt kon worden. Wij maakten een overeenkomst, vonden investeerders, maar helaas is Michel daar op een later moment van teruggekomen. Jammer, maar het heeft mij wel getriggerd.

Wat zijn nou precies mijn drijfveren? Ik vind het geweldig om een klein, nieuw en verantwoord bedrijf te helpen om op te schalen naar een professioneel niveau. Toen ik bij Vrumona werkte, vroeg de marketingdirecteur niet voor niets of ik new business manager wilde worden. Bij Unilever had ik ontzettend veel plezier met Ben & Jerry’s, daarna kwam Tony’s Chocolonely en daarna begon ik Willem & Drees op te bouwen. Kleinste Soepfabriek is net zo’n soort bedrijf: een mooi product, op een goede manier gemaakt, alleen waren stappen nodig om succesvoller te worden. Nu die episode opeens voorbij is, moet ik mijn zinnen verzetten. Het zou mooi zijn om in een kleine bestaande duurzame onderneming te stappen, maar wel op een manier die bij mij en de onderneming past.

 

Een andere drijfveer is dat ik, na acht jaar als duo gewerkt te hebben, aan mijn eigen eindverantwoordelijkheid toe ben. Een business opbouwen doe je het liefst met een paar mensen, maar het is fijn als er uiteindelijk één iemand de baas is. Dat klinkt nogal basaal, toch geloof ik dat dit de meeste helderheid verschaft. Ik werk helemaal niet op basis van hiërarchie en vind bouwen op vertrouwen in de kwaliteiten van mensen essentieel. Maar als er rotklussen zijn, moet één iemand verantwoordelijk zijn. Als er twee eindverantwoordelijken zijn, dan kun je allebei ontsnappen en dat is niet goed voor het bedrijf. Bij Willem & Drees was dit ook nodig. Drees wilde graag de leiding en ik wilde niet door Drees geleid worden, dan moet je ruimte maken voor elkaar. Dus voor die volgende stap moet ik naar eigen  eindverantwoordelijkheid zoeken.

Het mooie van bij een kleiner bedrijf instappen, is dat er al business is. Je kunt jezelf een salaris betalen en intussen met aandelen een belang in het bedrijf verkrijgen. Je weet ook dat er betalende klanten zijn. Er ís al iets. Met Willem

& Drees begonnen we op ‘nul’ en de tijd tussen ‘nul’ en een bedrijf van de grond krijgen is meestal wel een jaar of twee. Moet ik nu na het wegvallen de Kleinste Soepfabriek dan toch weer op ‘nul’ beginnen? Iets in mij zegt van wel, omdat ik dan het bedrijf vanaf het begin kan inrichten zoals ik zelf vind dat het zou moeten. Maar goed, wie laat de schoorsteen van huize Treep dan roken? Want de eerste meters leveren niet veel op en de kans op falen is natuurlijk veel groter… Ik merk dat ik op en neer ga in mijn behoeften. Aan de ene kant wil ik het liefst direct aan een volgend project beginnen en aan de andere kant is het na acht jaar aan één bedrijf verbonden te zijn ook wel lekker om even vrij te zijn en me niet helemaal te binden. Waarschijnlijk moet het een combinatie worden: een paar dagen per week betaald advies en begeleiding geven en dan ondertussen mijn nieuwe bedrijf opbouwen. Een naam heb ik denk ik al gevonden: De Kleine Producent.